Jaloers op de Bruid

Jaloers op de Bruid

door Bruno Roggen

Verwittiging:

Alle overeenkomsten met reëel bestaande personen en/of situaties zijn louter toevallig en vallen volledig buiten de wil, het opzet en de verantwoordelijkheid van de auteur.

Laura kwam ruim laat in Kuringen aan. Ze kon haar auto niet kwijt op de parkeerplaats voor de kerk. Die stond al vol met andere auto's. Ze moest rondrijden en vond uiteindelijk een parkeerplaats voor de dorpsschool. Ze liep de halve kilometer afstand naar de kerk. 

Bij de plechtigheid was een groot aantal genodigden aanwezig. Laura zette haar zonnebril op. Er waren veel mensen die ze niet kende. Ze waren allemaal gekleed in mooie nieuwe jurken en dure pakken. Lara had haar beste outfit uit haar kleerkast gehaald. Het was een zwart kleedje zonder mouwen met een tamelijk strakke halslijn. Het kleedje was nogal kort, want het kwam tot vijftien centimeter boven haar knieën. 

Laura had haar krullend haar laten stijlen en in twee tonen laten  kleuren. De mannen keken haar na en de vrouwen gaapten haar jaloers aan, en ze vroegen zich af wie ze was. Maar het kon Laura niet schelen… 

De taxi met de trouwers was gearriveerd. Dit was het moment waarop Laura had gewacht. Na twaalf jaar wilde ze Benno weer zien. Jammer dat het zijn trouwdag was! Ondanks al die jaren dat ze hem probeerde te vergeten, was dat Laura nooit gelukt. Het hart van de jonge vrouw klopte zo hard in haar borst dat ze niet durfde te bewegen uit angst dat het zou ontploffen. Laura had immers een immens verlangen om naar Benno toe te rennen en zich in zijn armen te nestelen. Ze vergat bijna de jonge vrouw met rossig haar in een mooie trouwjurk. Benno had die prachtige jurk zelf uitgekozen voor Marthe, zijn bruid en de moeder van zijn toekomstige kinderen… 

Laura merkte eerst de man niet op die naast haar stond en die haar herkend had. Hij greep haar bij de arm en leidde haar opzij toen de bruid en bruidegom uit de auto stapten. 

"Je zou hier niet mogen zijn, Laura!" zei de jongeman. 

Dat klonk als een waarschuwing. Laura herkende de man. Het was Patric, een vriend van Benno. 

"Patric, ga van me weg!" antwoordde ze. 

Patric liet haar arm los, maar hij zei: 

“Ik denk niet dat Benno je heeft uitgenodigd. Ik hoop dat je niet van plan bent om dit huwelijk te komen verstoren.” De blik van Patric en zijn stem waren streng. 

"Ik ben degene die in die trouwjurk zou moeten zitten," sneerde Laura. "Jij weet het net zo goed als ik! Als de moeder van Benno niet had besloten hem naar Gent, bijna aan de andere kant van het land, te sturen om te studeren om hem weg te krijgen van mij, zouden we nog steeds samen zijn." 

Laura voelt tranen in haar ogen opwellen. 

"Verdomme Laura," antwoordde Patric, "je bent geen zeventien meer! Trouwens, geef toe, je was niet echt een geliefd meisje. Met je brutaliteit, je stemmingswisselingen, je opvliegend karakter..." 

Wat Patric zei deed Laura denken aan een pijnlijk gesprek dat ze met haar moeder had gehad. Die zag dat haar enige dochter met de dag gewelddadiger werd en wegzakte in een depressie. Daarom had zij Laura willen doen reageren. Ze had haar dochter verzekerd dat, als ze haar rothumeur en haar stemmingswisselingen kon beheersen, de pijn van haar liefdesverdriet uiteindelijk zou verdwijnen… 

Maar dat was niet waar. De pijn was net zo levendig teruggekomen als de dag dat haar geliefde Benno haar had verlaten. 

"Een belofte is een belofte!" antwoordde ze Patric. “Toen ik zeventien was beloofde hij me dat hij met mij zou trouwen!”

Toen Patric zag dat de jonge vrouw vastbesloten was, capituleerde hij:

"Oke!" zuchtte hij. 'Blijf bij mij. De andere gasten zullen denken dat je met mij bent meegekomen. Maar maak geen schandaal tijdens de ceremonie, ik waarschuw je!” 

"Ik beloof dat ik dat niet zal doen." stelde Laura hem gerust. 

Toch had ze een sterke drang om te schreeuwen dat ze van Benno hield en dat ze ervan overtuigd was dat hij ook nog steeds van haar hield. Maar Laura hield zich in bedwang en deed niets van die aard. Zij probeerde voorlopig haar gevoelens te bedwingen. Wel had ze, ondanks dat ze stikjaloers was, medelijden met Marthe, de aanstaande bruid, want haar geluk zou maar van korte duur zijn… 

Laura en Patric besloten om op de rand van een rij aan de vanachter in de kerk te gaan zitten. De trouwers maakten zich buiten klaar om in de kerk binnen te komen. Laura had haar zonnebril nog niet afgezet, omdat ze niet wilde dat iemand haar zou herkennen.

De bruidegom en zijn moeder kwamen als eerste binnen. Benno glimlachte naar de gasten die naar de kerk waren gekomen. Toen hij aan ze voorbijkwam, was Benno verrast een jonge vrouw naast zijn vriend Patric te zien. Hij keek naar zijn vriend en staarde hem vragend aan. Benno leek zijn tienerliefde niet te hebben herkend en vroeg zich af waar zijn vriend deze erg charmante vrouw had ontmoet. Benno's verwonderde blik leek Laura in verrukking te brengen. Hij had haar niet herkend. 

"Hij ziet er nog goed uit na twaalf jaar!" dacht zij. 

Dan kwam Marthe aan de arm van haar vader voorbij. Als de jaloerse blikken van Laura dolken waren geweest, dan zou er van een huwelijksplechtigheid geen sprake zijn geweest, want dan had Marthe die jaloersheid nooit overleefd…

Tijdens de plechtigheid zei Laura niets, maar ze zuchtte ongeduldig. De nog altijd verliefde vrouw probeerde te bedenken wanneer ze kon praten met de man die haar hart sneller deed kloppen. Maar hij had een trouwring om de vinger van een andere vrouw geschoven... 

Laura had zo vaak gedroomd van haar huwelijk met Benno. Het duurde lang voordat ze hoorde dat hij na zijn studie terug in Hasselt was en dat hij met een andere vrouw dan zij, iemand uit Kuringen, zou trouwen. Benno had op deze feestelijke dag de gelukkigste man van de hele wereld moeten zijn, maar dat was hij niet. Marthe was een erg mooie en lieve vrouw en ze zou een perfecte moeder zijn voor hun toekomstige kinderen. Op het moment van zijn huwelijk dacht Benno echter aan een andere vrouw. Hij stelde zich voor dat ze naast hem stond in een prachtige witte trouwjurk. Toen hij zijn huwelijksgeloften uitsprak, dacht hij aan haar. Pas toen hij Marthe daarna kuste, keerde hij terug naar de realiteit. 

Eindelijk kwam er een einde aan de beproeving, dacht Laura. Nu stonden de bruiloftsgasten op het punt naar de receptie te gaan. Ze had haast om te gaan proosten met de bruidegom. Eenmaal aangekomen in de feestzaal Het Krekelhof kreeg ze een glas schuimwijn aangeboden. Laura keek om zich heen naar Benno. Ze wachtte tot de bruidegom even alleen was, maar er was veel vraag naar hem. Laura besloot daarom voorzichtig dichter bij hem te gaan staan, om zijn aandacht te trekken. 

Haar plan werkte wonderwel. Na een paar minuten besloot Benno, geïntrigeerd door deze mysterieuze jonge vrouw die zich achter een zonnebril verstopte, om met haar te gaan praten. 

"Hallo, neem me niet kwalijk," zei hij, "maar we zijn niet aan elkaar voorgesteld." 

Hij stak zijn hand uit en glimlachte naar haar. Laura wilde zijn hand niet pakken maar schonk hem een ondeugende glimlach. 

“O ja, meneer Benno,” zei ze spottend. “We kennen elkaar al heel lang. Ik ben teleurgesteld dat je me zo snel vergeten bent.”

Laura zette haar zonnebril af. Benno schrok, en hij hijgde. Hij kon zijn ogen niet geloven. Het meisje van wie hij zoveel had gehouden, stond daar recht voor hem, en hij hield nog steeds zo veel van haar! Benno's handen werden zweterig en zijn hart zonk hem in de schoenen. Hij wilde Laura's wang strelen om er zeker van te zijn dat hij niet droomde. Maar ze deed een stap achteruit. Ze wilde niet dat deze verrader die haar had gedumpt haar aanraakte. 

"Wat ben je van plan? Ben je gek?” zei ze zachtjes tegen hem om niet de aandacht van de andere gasten te trekken. 

"Sorry, ik wilde niet..." 

"Als je moeder ziet dat ik hier ben, zal ze me zonder meer wegjagen." zei Laura. "Misschien is dat wat je wilt?" 

“Kom nu, Laura, ik weet dat je haar niet mag, maar zo slecht is ze niet. Ze wilde alleen mijn geluk. Blijf alsjeblieft!" 

Laura zuchtte. Ze begreep dat Benno te veel van zijn moeder hield om de waarheid onder ogen te zien. Toch wilde ze niet opgeven. Ze zou proberen om hem terug te winnen, maar niet in deze feestzaal waar zijn moeder was en Marthe, nu zijn vrouw. 

“Als je echt om me geeft," fluisterde Laura, "Hier is mijn voorstel: ik ga naar buiten. Kom over vijf of tien minuten naar me toe. Als je niet komt, ga ik weg en zul je me nooit meer zien.” 

"Oke." zei Benno die begreep dat hij met zijn rug tegen de muur stond. 

Laura liet hem bekomen van zijn emoties. Ze draaide zich op haar hakken om en liep naar de uitgang van de feestzaal. Benno keek haar na. Haar manier van lopen, met haar wiegende heupen en haar ronde billen, wekte in hem een verlangen op dat hij meende volledig te hebben begraven. 

Patric kwam naar zijn vriend en waarschuwde hem: 

"Ik ken die blik van jou, en die zou je niet mogen hebben voor een andere vrouw dan die van jou." 

"Kom me niet de les lezen," antwoordde Benno. "Waarom heb je me niet verteld dat Lara bij de ceremonie aanwezig zou zijn?" Hij verweet zijn vriend dat die hem niet eerder had gewaarschuwd.

“Het was ook voor mij een verrassing om haar te zien verschijnen, en ik wilde niet dat je je huwelijk verpestte. Je houdt van Marthe, toch?” vroeg Patric. 

"Natuurlijk, maar stel je voor hoe Laura zich gevoeld moet hebben." zei Benno, erg teleurgesteld over de houding van zijn vriend.

“Ik had niet gedacht dat je je er zo druk om zou maken. Maar je hebt alles om vandaag gelukkig te zijn. Vergeet Laura, ga verder met je leven. Over een paar dagen zal ook zij jou vergeten zijn. 

Patric was overtuigd van wat hij zei. 

"Echt? Meen je dat?" antwoordde Benno. "Waarom denk je dat ze vandaag is gekomen?" 

Die vraag bleef onbeantwoord, maar de twee mannen kenden Laura erg goed. Benno wist dat Laura, zelfs na twaalf jaar, nooit was gestopt met van hem te houden... Hij besloot zijn vriend aan zijn gedachten over te laten omdat hij stierf van de zin om Laura buiten te gaan vinden, en dat verlangen bevredigen was alles wat nu voor hem telde. Hij liet zijn vrouw en hun gasten in de steek om zich bij zijn onvergeten geliefde te voegen. Hij had geen moeite om haar te vinden. Laura leunde tegen haar auto. Benno ging langzaam naar haar toe: 

"Laura..." 

Ze draaide haar hoofd naar hem toe en kon het niet laten om haar gezicht te doen stralen met een brede glimlach. 

“Ik wist zeker dat je naar me toe zou komen. Je bent me nooit vergeten, hè?” vroeg Laura. 

Benno legde zijn vingers op Laura's schouder en liet ze over haar armen glijden. Hij hield van de zachtheid van haar huid. Laura rilde, en het verlangen dat ze voelde werd weer heviger. 

“Benno, je moet een beslissing nemen!” smeekte Laura hem. 

"Het is te laat, ik ben getrouwd." 

“Waarom ben je naar buiten gekomen, als het niet is door je liefde voor mij?” vroeg Lara.

"Wel, het is gewoon… Ik weet niet hoe ik het je moet uitleggen. Laten we zeggen dat het voor de mooie tijd is die we ooit hebben gekend." antwoordde Benno. 

"Kijk me in de ogen en zeg me dat het niet alleen dat was." drong Laura aan.

Benno draaide zich om naar Laura toe, keek haar in de ogen, maar kon geen enkel woord uitbrengen. Diep van binnen was hij bang dat ze gelijk had. Hij zuchtte en keek weg. 

"Je stilte zegt veel." zei Laura. 

De jonge vrouw haalde een visitekaartje uit haar handtas en stopte het in Benno's jaszak. 

"Als je geheugen terugkomt, dan weet je waar je me kunt vinden." zei ze.

"Ik wilde echt dat we met elkaar weer iets zouden beginnen toen ik terug was uit Gent, maar dan heb ik Marthe ontmoet." legde Benno uit. 

“Alsjeblieft, Benno, probeer jezelf niet te rechtvaardigen. Ik wil niets weten over je vrouw. Ik kan me je niet voorstellen met een andere vrouw. Ik word opgevreten door jaloezie. Het is te pijnlijk voor me.” 

Laura's gezicht was donker en intriest geworden. Ze gaf er de voorkeur aan om naar huis te gaan en misschien de rest van de dag en nacht hete tranen te huilen. Benno vond niets om haar te troosten. Hij had haar graag willen knuffelen, maar Laura had de deur van haar auto al geopend en stapte snel in. Benno kon haar alleen maar zien vertrekken, zonder haar tegen te kunnen houden. 

Hij keerde terug naar zijn vrouw en hun gasten. Op de een of andere manier slaagde hij erin een lachend gezicht op te zetten in het bijzijn van zijn gasten en vooral in het bijzijn van zijn vrouw. Marthe straalde van vreugde en bovenal vermoedde ze niets. 

Eenmaal thuis had Laura zich in haar donsdeken gewikkeld. Ze zat op haar canapé naar foto's van Benno te kijken. Toen hij wegging, had Laura afscheid genomen van alles wat haar herinnerde aan haar liefde voor hem. Behalve die enkele foto's, die had ze in een oude blikken doos bewaard... 

Omdat ze door de gebeurtenissen van die dag niet in een gelukkige bui was, had ze besloten Titanic op haar dvd-speler te bekijken, ook een gebroken liefdesverhaal. Ze kon het niet helpen om te huilen en haar doos met Kleenex-zakdoekjes leeg te maken. Haar verhaal met Benno zou nooit een happy end kennen, daar was ze van overtuigd, want ze was een niet geliefd meisje... 

De weken gingen voorbij en Laura had geen enkele hoop meer om Benno aan haar deur te zien of zijn naam op haar telefoon te zien verschijnen. Van zijn kant kon Benno zijn vroegere lief Laura evenmin vergeten, maar de genegenheid die hij voor zijn vrouw had, weerhield hem ervan zijn zoete lief van uit zijn jeugd te gaan opzoeken. Ook zijn werk leed onder die tweestrijd. Hij was niet meer geconcentreerd, en maakte fouten. Zijn baas had hem hierop gewezen:

'Benno, ik ben teleurgesteld over je werkresultaten. Herpak jezelf en zorg ervoor dat ik geen spijt krijg van de promotie die je voor je huwelijk hebt gekregen!” waarschuwde zijn baas hem. 

"Ja, meneer... ik ga mezelf weer in handen nemen." zei Benno. 

Toen hij terugkeerde naar zijn kantoor, was het eerste wat hij deed zijn portefeuille uit zijn jas halen. Hij pakte het kaartje dat Laura hem had gegeven. Benno kon Laura’s bedwelmende parfum ruiken als hij het visitekaartje tegen zijn neus hield, en dat  stimuleerde zijn verlangen naar haar. Daarom hakte hij de knoop door: hij besloot dat hij naar Laura toe zou gaan om hun relatie te bespreken, hun toekomst voor hen beiden, samen of afzonderlijk. Maar Benno dacht ook aan zijn vrouw Marthe. Hij moest haar bellen. Natuurlijk wilde hij haar niet vertellen waar hij heen ging, maar hij moest haar wel op de hoogte brengen dat hij niet op zijn normale uur naar huis zou komen. Benno pakte de telefoon op zijn bureau en draaide zijn telefoonnummer thuis. 

"Hallo?" zei een vrouwenstem. 

Benno herkende de lieve stem van zijn vrouw. Zijn handen werden zweterig en zijn keel kneep dicht. Zijn hart leek te worden verscheurd tussen zijn brandende liefde voor Laura en de diepe genegenheid die hij voelde voor Marthe. 

"Ik ben het. Het spijt me, schat, maar ik heb later een teamvergadering. Die gaat laat eindigen, wacht niet op me voor het avondeten.” legde hij uit aan Marthe. 

“Goed, Benno, maar probeer niet te laat thuis te komen. Ik wilde een paar belangrijke dingen met je bespreken.” Marthe zei het hem, hoorbaar teleurgesteld. 

"Ik zal het proberen." beloofde Benno haar. 

Hij hing op en legde zijn hoofd in zijn handen. Zijn leugenachtige houding… Hij walgde van zichzelf. Hij was een man geworden die hij haatte. Benno wist dat hij vanaf die avond nooit meer zijn gevoel van eigenwaarde zou terugkrijgen... 

Laura draaide de sleutel om in het slot van de voordeur van haar appartement, en duwde de deur open. Vanavond had ze besloten dat ze alle foto's en herinneringen aan Benno zou weggooien. Drie weken lang had de jonge vrouw gewacht tot haar vroegere lief naar haar toe zou komen. Ze verwachtte hem niet meer. Dus, toen ze de zoemer van de parlofoon hoorde gaan, vroeg ze zich af wie haar op dit uur kon komen opzoeken... 

Laura dacht dat ze droomde toen ze de deur opendeed en Benno voor zich zag staan. Ze begon bijna te huilen van blijdschap. 

"Sorry dat ik hier aankom zonder je te waarschuwen." verontschuldigde Benno zich. 

"Het belangrijkste is dat je er bent." antwoordde Laura. 

Benno vulde de deuropening met zijn lange en gespierde lichaam. Laura voelde een krankzinnig verlangen om zich in zijn stevige en sterke armen te nestelen. Maar dat deed ze niet en ze nodigde hem uit om naar binnen te komen. Laura deed de deur achter hem dicht en draaide de sleutel om in het slot. Daardoor had ze het gevoel dat ze haar geliefde helemaal voor zichzelf had. 

"Ik dacht niet dat ik je nog terug zou zien, ik had geen nieuws meer van jou." verweet Laura hem. 

“Ik moest even nadenken, me bezinnen… Zo simpel is het allemaal niet.” legde Benno haar uit, terwijl hij vaag bleef. 

"Wil je wat drinken?" stelde Laura voor. 

"Ja, alsjeblieft," antwoordde Benno "Misschien een whisky met ijs."

Benno hoopte dat dat drankje hem een beetje zou ontspannen. Hij voelde zich extreem nerveus. Toch had hij moeite om zijn verlangen te bedwingen. Van waar hij was, zag hij Lara van achter en de spijkerbroek die ze droeg, bracht haar genereuze vrouwelijke vormen en haar ronde kont perfect naar voren. 

Toen Laura terugkwam, had ze geen whisky bij zich, maar twee glazen witte wijn. Ze boog zich voorover om de glazen op de salontafel te zetten. Benno zag toen hoe haar mooie decolleté de bovenkant van haar ronde borsten onthulde. Overweldigd door zijn verlangen gaf Benno haar geen tijd om in de zetel te gaan zitten. Hij pakte haar arm vast om haar tegen zich aan te trekken en haar een kus te geven. Hij legde zijn hand op haar wang en liet die vervolgens langs haar arm zakken om ze uiteindelijk onder het T-shirt van de jonge vrouw te laten glippen en haar blote rug te strelen. Benno trok zijn mond terug van Laura's lippen en deed haar T-shirt uit. Laura liet zich niet onbetuigd en nam het initiatief om het hemd van Benno los te knopen, dat hij op de grond liet vallen. Hij nam Laura in zijn armen, streelde haar haar en ging toen met zijn hand over haar rug om haar beha los te maken. Hij gooide die naast zijn hemd op de grond. Toen Laura zich tegen hem aan nestelde, voelde Benno haar borsten verharden van verlangen. Zij fluisterde in Benno's oor:

"Hou even op. Volg mij maar." 

Laura nam hem mee naar haar slaapkamer. Jaren geleden had ze zo gehoopt nacht na nacht met Benno door te brengen. Haar wens leek nu uit te komen. De twee geliefden hervatten hun soms onhandige liefdesspel, als twee tieners die het lichaam van hun partner ontdekken. Eindelijk zonder kleren, kwam er geen einde aan hun liefkozingen met hun handen, hun mond, in een poging hun verlangens zo goed mogelijk te bevredigen. 

Toen Benno en Laura één lichaam werden, kon Laura niet nalaten haar genot uit te schreeuwen en de jonge man leek opgetogen. Het paar was de tijd en de wereld om hen heen volledig uit het oog verloren alsof ze verdronken waren in een oceaan van lichamelijk genot...

Toen, na een tijdje, was hun razernij voorbij. De twee geliefden hielden hun adem in. Hun lichamen beefden en brandden nog steeds, maar ze kropen onder de dekens en bleven tegen elkaar aan gedrukt. Benno zou tot in de vroege ochtend blijven. Hij stelde het moment van vertrek altijd wat langer uit en viel uiteindelijk heel dicht bij het lichaam van zijn geliefde in slaap... Bruce schrok een half uur later wakker. Laura sliep nog, en in haar slaap vond hij haar zo mooi. Maar zijn beslissing was genomen: hij kon niet van Marthe scheiden en Laura zou nooit akkoord gaan om de rol van zijn minnares te spelen. De kus die hij haar op het voorhoofd gaf was dan ook een afscheidskus. Hij sloop uit bed, kleedde zich aan en verliet zo stil mogelijk het appartement. 

De geluiden die hij maakte waren genoeg om Laura wakker te maken. Ze wilde haar ogen niet open doen omdat ze begreep wat er aan de hand was. Het zou geen zin hebben om Benno nog langer tegen te houden. Toen ze de voordeur hoorde dichtgaan, besefte ze dat hun verhaal nu echt voorbij was…

Drie jaar later had Benno zijn auto geparkeerd in de Grotestraat in Berbroek, en mengde hij zich tussen de aanwezigen voor de kerk. Hij wachtte ongeduldig op de toekomstige bruid. Het was een prachtige dag, de lucht was helemaal blauw en helder. De zon scheen en er waaide een licht windje door de takken van de bomen. Eindelijk verscheen degene op wie hij al een tijdje had gewacht. Benno vond haar zo mooi, zelfs mooier dan sinds de laatste keer dat hij haar had gezien. Hij vergat bijna de man in een nieuw pak van Helsen die naast Laura stond. Die man keek naar haar met een blik vol liefde, en Laura beantwoordde die blik. Maar Benno had nog meer belangstelling voor de kleine jongen met de gouden krullen die tussen hun twee in stond. Hij dacht dat hij een oude kinderfoto van zichzelf zag. “Hoe is dat mogelijk?” vroeg hij zich af. 

Die enkele uren die ze samen hadden doorgebracht hadden meer gevolgen gehad dan hij had gedacht. De ware liefde van zijn leven had hem het mooiste gegeven dat hij ooit zou krijgen: een kind. Zijn zoon, maar hij kon hem niet benaderen en de jongen zou nooit deel uitmaken van zijn leven. Benno had dit recht van vaderschap verloren toen hij als een lafaard Laura's appartement verliet. Bovendien riskeerde hij, door terug te komen in hun leven, hen opnieuw te doen lijden.

Benno had graag in Berbroek willen blijven om naar ze te kijken en ze zelfs in zijn armen te houden, maar het was te laat. Laura en haar zoon leken gelukkig te zijn. Benno had zo graag de tijd stilgezet en voor eeuwig dicht bij hen willen blijven, zelfs de eeuwigheid leek hem te kort. 

Het bruidspaar ging met de kleine jongen de kerk in. Benno vertrok even stilletjes als hij gekomen was. Laura zocht onbewust naar hem tussen de gasten. Ze hoopte zijn blik te ontmoeten, maar hij was er niet. Het was een beetje teleurgesteld en bitter dat ze door het gangpad naar het altaar liep om met Patric te trouwen, de man die nu het leven met haar en haar zoontje zou delen. Laura zou niet langer een onbemind en onbeminnelijk meisje blijven...

© Bruno Roggen, Anhée, 2023